Het is een donderdag ergens in februari. Koos en ik staan boven een donker gat in Paviljoen 1, bij anderen ook wel bekend als Robin Hood en Lady Marian.
“We moeten maar weer”, “Ja we moeten maar weer”.

Dus pakken we het benodigde gereedschap uit onze gereedschapskist, trekken onze overalls aan en zijn klaar om het duister in te duiken.
Koos laat zich langzaam in het gat zakken. Ik geef hem alles aan waaronder de bouwlamp. De stekker gaat in het stopcontact en toen was er licht. We wurmen ons door een kleine opening in een muurtje en lopen vervolgens een soort van gehurkt/gebukt onder de gang van het paviljoen. Hurk, strek, stap over de verwarmingsbuizen. Een paar meter verder tijgeren onder een paar afvoerleidingen door. Tijdens deze ongewone ochtendgymnastiek slepen we ook nog het gereedschap, het nodige leidingmateriaal en niet te vergeten twee zaklampen met ons mee. De grond ligt bezaaid met puin: stukken beton, stukken hout, stukken oude isolatie. Oh…en had ik de spinnenwebben al genoemd? Overal hangen spinnenwebben…echt overal!
Door een andere kleine opening in de wand slaan we rechtsaf. “Lijkt het nou zo of ligt hier meer zand dan onder de andere bungalows?!” We tijgeren verder. “Konijnen!” zegt Koos terwijl hij op een aantal gangen in het zand wijst. Die zijn flink bezig geweest, en dat moeten wij nu ook.
We zijn op de plek van onze bestemming aangekomen. Nu op zoek naar de beveiliging in de leiding die naar de gevelkraan leidt. Ik schijn bij met een zaklamp en Koos steekt al liggend stukje voor stukje de isolatie van de waterleiding.

Plots suist er iets langs mij heen, er dreunt iets zachts tegen mijn hand en vervolgens is de zaklamp uit… Ook de zaklamp die bij Koos ligt krijgt een optater en daarna: absolute duisternis. “Wa…Wat was dat?”, stamel ik. Koos mompelt een verwensing en probeert de zaklamp te vinden.
Dan horen we het strijken van een lucifer. We draaien onze hoofden naar het geluid en zien het schijnsel van de lucifer opflikkeren en weer afzwakken. Ik wrijf in m’n ogen; zie ik dat nou goed? Een groot gespierd konijn trekt aan een sigaar. Hij heeft een rode zakdoek als band om zijn kop en twee leren riemen kruislings over zijn borst. “Zo…dus jullie zijn die twee vervelende kerels die ons woonplezier hier vergallen. Onze gangen dichtgooien, vol laten lopen met water of stinkende troep uit het riool.” Achter hem verschijnen meer konijnen en het lijkt wel alsof ze boos zijn of zo. “We zijn het zat, dit moet stoppen…NU!” En vanaf de riem op zijn rug trekt hij een scherp uitziende wortel.
“Oh god…dit gaat helemaal fout”, denk ik. “Luister eens meneer euh…konijn, wij doen ook alleen maar…” Voordat ik mijn zin af kan maken verschijnt door een ander kruipluik in de vloer het gezicht van Bas en een gedeelte van zijn schep. “Ik hoorde dat jullie wat problemen hebben met konijnen?!” Er klinkt gegil: “OH NEE; HET IS BAS…HET IS BAAAAS!” En de konijnen schieten alle kanten op om uiteindelijk in de gangen te verdwijnen.

“Zo, en nu weer aan het werk”, zegt Koos, “Wat een gezeik!”

En nu weten jullie, jongens en meisjes, wat wij allemaal moeten doorstaan onder de vloer. Terwijl we druk bezig zijn met aanpassingen aan het waterleidingnetwerk, ten behoeve van de legionellapreventie op ons park. Mochten jullie ook eens mee willen dan kun je je opgeven bij Koos.

Wel zelf een overall en een zaklamp meenemen!