Lang, lang geleden, toen ik nog een kleine Johan was, keek ik vrij regelmatig naar westernfilms of series. Ik vond het geweldig! Als de cowboys of indianen met een hele groep te paard in volle galop over de prairie reden, stond ik te springen op de bank. ‘Een bank is om op te zitten….ZITTEN!’, zei m’n vader dan. Maar goed, dan word je ouder. Paardrijden daar denk je niet aan, sowieso is dat dan iets voor meisjes.
Jaren later kom je in Arnhem wonen en weer wat jaren later werk je plots bij Bio. Terwijl je op ontdekking bent over het terrein: ‘Goh…hey…ze hebben hier een manege, wat leuk!’ Tijdens het werk zie je dan vaak paarden, ruiters en begeleiders voorbij komen maar de gedachte om zelf eens op een ros te klimmen is er niet, behalve op m’n eigen stalen exemplaar.
Dan zie ik opeens vrijwilligers van de manege paardrijden, en ik zie ze steeds vaker als ik er op let. ‘Ja…joehoe…hallo, en ik dan?! Mag ik ook een keertje?’ Tijdens een autorit vertel ik mijn wens aan Carine: ‘Oh, dat gaan we regelen.’

En zo had ik ergens in december vorig jaar een proefles. Thuis ging ik diep in m’n kast op zoek naar m’n cowboykleren; ‘Oh…dat gaat niet meer passen.’ Toen vond ik nog een lasso en een paar klappertjespistolen; ik was er klaar voor. Maar dat was niet de bedoeling…he, wat jammer nou. Eerlijk gezegd vond ik het best wel spannend, voor het eerst op een paard. Achteraf viel het natuurlijk mee en liep ik met een big smile weer terug naar het hoofdgebouw, ik was verkocht.

Daarna duurde het even voor de echte lessen, alles op z’n tijd zo denk ik. Inmiddels heb ik alweer een x aantal lessen gehad. Sokka is mijn paard! Ja ik weet het; er rijden meer mensen op mijn paard maar het is mijn paard.

En als je denkt zoals ik een beetje dacht: ‘Het ziet er zo makkelijk uit, paardje besturen…simpel!’ Nou nee, dat valt dus tegen. Je moet bijvoorbeeld echt duidelijk zijn, ook tegen een paard; ‘hooo…hooo…stop nou Sokka, wat doe je nou STOP…HOOOO!’ Dus als je mij ergens op het park hoort schreeuwen tegen iemand, dan weet je dat ik probeer om duidelijk te zijn.
En dat is eigenlijk maar één van de dingen die ik inmiddels geleerd heb. Maar ik pak deze er even uit omdat ik het belangrijk vond voor mezelf. Het was een soort van spiegel die me voorgehouden werd. Ik heb nog heel veel te leren, mijn uiteindelijke doel voor nu is om eens te galopperen zoals die cowboys en indianen van vroeger. Voor nu is de draf genoeg.
Er is natuurlijk veel meer te vertellen maar ik moet er toch echt een eind aan breien. En als je zelf ook maar een klein beetje nieuwsgierig geworden bent na dit verhaal en je denkt; ‘zou het iets voor mij zijn?’ Vraag gewoon eens bij de manege of je ook een proefles mag nemen.
Ik zou zeggen tot een volgende keer maar weer.